Rozdział 11

,,-Idę po rzeczy, widzimy się pod klasą!- Kamil pomachał mi i zniknął w tłumie. Odwróciłam się z zamiarem przebicia się przez tłum do własnej szafki, ale drogę zastąpiły mi dwie dziewczyny."

Za kogo ty się uważasz!- Warknęła jedna. Miała gęste, brązowe włosy sięgające za ramiona, na twarzy mocny makijaż, a stroju, raczej nie dało się określić mianem skromnego. W tamtej chwili, żałowałam, że w naszej szkole nie obowiązują mundurki. Zawsze mi się podobały, a wtedy, jak najbardziej przydałyby się do zakrycia tego, co powinny.

-Nie masz prawa, zachowywać się jak ta najlepsza!- Dodała blondyna chwiejąca się na dziesięciocentymetrowych szpilkach. Ona przynajmniej miała lekki szaliczek osłaniający olbrzymi dekolt.

-Może powiecie jak ludzie, o co wam chodzi?- Westchnęłam wyczuwając jakieś dziesięć minut tłumaczenia jednego i tego samego. Brunetka aż się zagotowała.

-Dobrze wiesz, o co nam chodzi! I mówię jak człowiek!- Uniosłam brew, nie miałam pojęcia, o czym ona plecie.

-Tyle, co ja wiem, to to, że gadasz jak potłuczona- Odparłam i już miałam zamiar odejść, ale zatrzymała mnie wypowiedź blondyny:

-Zostaw Michała, bo i tak nie masz u niego szans!

To było tak absurdalne, że nawet nie chciało mi się do nich odwracać.

-A weźcie go sobie, ja nie mam zamiaru do nikogo zarywać! Adios!- Zawołałam przez ramię i ruszyłam dalej przez tłum. Jaki Michał? Jedyny chłopak, jakiego tutaj znam, to Kamil... Może mnie z kimś pomyliły? W końcu udało mi się dotrzeć do szafki, w starej szkole ich nie mieliśmy, więc było to dla mnie po części zupełnie nowe doświadczenie. Kiedy otworzyłam drzwiczki, na podłogę upadł świstek papieru. Dziwne, zawsze mam porządek w szafce, luźne kartki to rzadkość… Rozwinęłam papierek

Przepraszam za wczoraj, nie powinienem tak robić, zachowałem się głupio… Nie oceniaj mnie po tym jednym razie, proszę…

Michał  

Super…, Czyli kolejny problem…, Kim w ogóle jest ten Michał? Spojrzałam pytająco na Macieja stojącego obok, ale ten tylko pokręcił głową. Schowałam karteczkę do kieszeni, wzięłam książki od historii, zamknęłam szafkę i rozejrzałam się wkoło. Na szczęście, nikt nie zwracał na mnie uwagi, więc szybkim krokiem skierowałam się w stronę sali historycznej. Podeszłam do Kamila, który stał z kilkoma innymi osobami pod drzwiami, czekając na nauczyciela. Nie chcąc przerywać rozmowy, stanęłam obok i otworzyłam książkę, aby nie sterczeć bezczynnie. Chłopak odwrócił się, położył mi rękę na ramieniu i przygarnął do tłumku.

-To jest Zuzia-Spojrzał na mnie z uśmiechem-A to Artur, Szymon, Igor, Monika i Maja- Wyliczył wskazując na wszystkich po kolei. Powoli zdjęłam jego rękę z mojego ramienia i dopiero wtedy spojrzałam na każdego z osobna. Pod koniec, napotkałam spojrzenie takk przepełnione nienawiścią, że gdyby wzrok zabijał, już dawno byłabym martwa. To były te same dziewczyny, które wcześniej mnie zaczepiały. Jeden z chłopaków, bodajże Artur, zaczął mówić coś o zawodach, które miały się odbyć następnego dnia. Po chwili poczułam szturchnięcie i spojrzałam na Kamila.

-Idziemy?- Zapytał cicho. W  sumie, piłka nożna nie interesowała mnie jakoś szaleńczo, ale Taki meczyk mógłby być miłą odskocznią od codziennej nudy. Maciej stanął w środku kółka i spojrzał mi w oczy.

-Też idę, to, że jestem duchem, to nie znaczy, że nie lubię sportu- Stwierdził poważnie, po czym się roześmiał. Dyskretnie mrugnęłam do niego i  weszłam do klasy, którą w międzyczasie otworzył nauczyciel.

-Tak jak  już mówiłem, projekty, które robicie w parach, będą ocenione, a najlepszy z nich zostanie wysłany do Gdyni. Autorzy pojadą na konkurs, naprawdę warto… macie dokładnie tydzień, więc lepiej weźcie się do pracy…- Historyk przechadzał się między ławkami, jak to miał w zwyczaju i przyglądał się uczniom.

- Temat, to Druga Wojna Światowa. Nie powiem wam, co dokładnie musi tam być. Sami zadecydujecie.-

Słysząc te słowa, Maciej odwrócił się od gazetki, której się przyglądał i szybkim krokiem podszedł do naszej ławki.

-Już wiem, jak mogę wam pomóc.-Oznajmił z uśmiechem.